از زمان یونان‌باستان، فلاسفه به این نتیجه رسیدند که همهٔ لذت‌ها فیزیولوژیک نیستند و زندگی در خوردن، خوابیدن و رابطهٔ‌جنسی خلاصه نمی‌شود.
اگر همهٔ لذت‌ها فیزیولوژیک باشند، تکلیف آن فردی که تمام عمر زحمت می‌کشد و قهرمان ورزشی دنیا می‌شود، چیست؟
آیا لذتی که پس از به ثمر نشستن تلاش‌هایش تجربه می‌کند، در دستهٔ لذت‌های فیزیولوژیک قرار دارد؟
طی پژوهش‌هایی ثابت شده‌است که هنگامی که فرد مورد‌توجه و تمجید دیگران قرار می‌گیرد، در بدنش دوپامین آزاد می‌شود؛ اما نمی‌توان این هورمون آزاد‌شده را با دوپامینی که هنگام مصرف سیگار آزاد می‌شود، یکی گرفت.
به گفتهٔ تاسیتوس، تاریخ‌نگار رومی، فردی که فشرده کار می‌کند و پس‌از اتمام کار، از نتیجه لذت می‌برد، لذتی را تجربه می‌کند که تمدن بشریت را ساخته‌است. به‌این نوع لذت‌ها، لذت‌های دیسیپلین‌دار می‌گوییم.
حال سوالی مطرح می‌شود که شما را به تفکر وا می‌دارد:
به‌نظر شما در دنیایی که لذت‌های فیزیولوژیک ارزان و جهان‌شمول شده‌اند، لذت‌های دیسیپلین‌دار تا چه حد می‌توانند تاثیرگذار باشند؟
برگرفته از جلسهٔ بررسی کتاب «عصراعتیاد» | دکتر آذرخش‌مکری
-
adminfarasoo
- نام نویسنده
